Eind april sprak ik op het 2e Internationale Therapeutische Symposium. Dit was een welkome beloning op de inzet van jaren in de ontwikkeling van therapeutische fotografie in de kinder- en jeugdpsychiatrie. Daarnaast heb ik in Finland, Ierland en Turkije lezingen gegeven over het gebruik van therapeutische fotografie.
Regelmatig geef ik ook workshops of lezingen. Dit doe ik alleen voor het onderdeel therapeutische fotografie. Dit is het deel van mijn werk wat ik graag verder wil brengen. Mijn autonome projecten als fotograaf komen vanzelf op de agenda te staan.
Elk mens heeft in zijn leven z’n eigen weg te kiezen. Soms gaat het om hele aardse duidelijke keuzes, soms start je op een pad waar je niet weet waar het eindigt. Soms ben je zeker van je zaak, en soms ook wer juist helemaal niet.
De beelden laten je mijn zoektocht zien in de paden waartoe ik me aangetrokken voel. De manier van fotograferen heb ik bewust gekozen zodat er ruimte over wordt gelaten aan de verbeelding van de kijker zelf: ruimte om je eigen laag te kunnen ontdekken.
Ik wil je daarom graag uitnodigen om een moment stil te staan bij wat je ziet. Misschien kom je dan onderweg iets van jezelf tegen. Ik wil hierbij afsluiten met de woorden van Anaïs Nin dat “we de dingen niet zien zoals ze zijn, maar we zien ze zoals wij zijn”.